Take a photo of a barcode or cover
3.98 AVERAGE
3.98 AVERAGE
reflective
sad
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Complicated
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
Yes
I am so incredible impressed by this book. It was absolutely beautiful!
The main character is sometimes even more annoying than Emma Bovary, but somehow, he is still very loveable. Maybe it's because we all have an Oblomov-day once in a while. That's not a problem, as long as you don't feel so apathic all the time. So you can relate to this character that symbolizes a bad feature almost everybody has.
If it was only Oblomov, I don't think I would have liked this book as much. But because of his amazing friends, Stolz, Olga, Anitsja and his housekeeper, the story is balanced by so many wonderful, admirable characters that you don't only feel motivated to do stuff because you don't want to be like Oblomov, you also want to be like all those other characters, who find meaning in life in their own different ways.
The best scene is the last big dialogue between Olga and Stolz. It almost made me emotional and it's definitely one of the most beautiful pieces about human relations I've ever read. I borrowed my edition and I really want to buy one now because I want to read that scene over and over again every time I'm feeling down.
The main character is sometimes even more annoying than Emma Bovary, but somehow, he is still very loveable. Maybe it's because we all have an Oblomov-day once in a while. That's not a problem, as long as you don't feel so apathic all the time. So you can relate to this character that symbolizes a bad feature almost everybody has.
If it was only Oblomov, I don't think I would have liked this book as much. But because of his amazing friends, Stolz, Olga, Anitsja and his housekeeper, the story is balanced by so many wonderful, admirable characters that you don't only feel motivated to do stuff because you don't want to be like Oblomov, you also want to be like all those other characters, who find meaning in life in their own different ways.
The best scene is the last big dialogue between Olga and Stolz. It almost made me emotional and it's definitely one of the most beautiful pieces about human relations I've ever read. I borrowed my edition and I really want to buy one now because I want to read that scene over and over again every time I'm feeling down.
funny
reflective
slow-paced
Plot or Character Driven:
Character
Strong character development:
Complicated
Loveable characters:
Yes
Flaws of characters a main focus:
Yes
Good representation of depression, but I give it two stars because I personally couldn't deal with it. I tried, but I just couldn't finish it. As someone who has been depressed, I felt that this was reminding me how bad it was. Oblomov wants to do things, but he can't! He can't even bring himself to clean his room (or order somebody else to do it). He can't bring himself to do things that are very important, that pertain to his livelihood and the possibility of love. There are other books that deal with more difficult like war, violence, abuse &c, but this one has been among the most difficult for me.
Read more/less concurrently with [a: Turgenev|410680|Ivan Turgenev|http://images.gr-assets.com/authors/1239589274p2/410680.jpg]'s [b: Fathers and Sons|19117|Fathers and Sons|Ivan Turgenev|http://images.gr-assets.com/books/1390793535s/19117.jpg|1294426]. That said, I was expecting more of the same themes and more of the same intensity. Instead, we have readable (though not exactly enjoyable) story about a pretty pathetic bachelor. (As I recall anyway.) Symbolic of 19th century Russia's relationship with the West? PERHAPS! At least that was one discussion we had in class. Still, there's something about the way that Russians write that (even in translation) manages to keep a book floating just above the level of "completely teh suck".
Ja, klassieker. Ja, formidabel geschreven. Maar niet voor mij. Ten eerste deed Oblomov me te vaak te veel denken aan Ignatius Reilly uit Confederacy of Dunces. Ten tweede de stortvloed aan randpersonages die na een uitvoerige behandeling verder geen enkele rol meer spelen in het boek. Dat is in het begin even leuk, maar ik was er al snel klaar mee.
Kortom, ik snap dat het zo hoog staat aangeschreven, maar zelf heb ik me er doorheen moeten worstelen.
Kortom, ik snap dat het zo hoog staat aangeschreven, maar zelf heb ik me er doorheen moeten worstelen.
Am început să citesc Oblomov fiindcă o aveam de 10 ani pe tbr pe Goodreads și era cazul să mă apuc de ea. Începutul a fost amuzant, însă a urmat apoi un capitol foarte lung despre copilăria lui Oblomov, care m-a plictisit. Apoi a urmat un capitol cu descrierea lui Stolz, care la fel m-a plictisit.
Mi-am dat seama că această carte se bazează pe caracterizarea personajelor și are foarte puțină acțiune. M-am oprit la 32%, iar până în acel moment Oblomov nici nu s-a ridicat din pat, darămite să își părăsească dormitorul.
Deși foarte amuzante interacțiunile dintre Oblomov și servitorul său, Zahar, ideea că Oblomov este leneș este foarte repetitivă și lungită pe mai bine de 500 de pagini, cât are cartea în total.
Având în vedere că în paralel începusem seria Harry Potter, care e plină de acțiune, dezinteresul pentru Oblomov a fost tot mai mare, pe măsură ce acțiunea întârzia să apară. Probabil că în ziua de azi nu mai am răbdarea necesară să citesc astfel de clasici. Acum am nevoie de cărți care au acțiune, intrigă și plot twist-uri, fără atâtea descrieri.
Je ne sais pas trop quoi en penser, je ne sais pas si c'est ma traduction (celle par Luba Jurgenson), le passage en ebook (yavait plein de mots qui ne fonctionnaient pas) ou le style même de l'auteur, mais autant j'ai adoré le début avec des descriptions assez acides des personnages, autant après, quand ça tombe dans un lyrisme trop descriptif j'ai plus aimé. J'ai pas trouvé l'écriture assez percutante et j'ai pas forcément aimé le côté moralisateur de cette oeuvre. Mais en même temps créer un héro bon, mais tellement fainéant et incapable de vivre, c'est assez chouette et c'est plutôt rassurant face à ma propre fainéantise.
Bon, c'est assez sexiste aussi, mais bon, la période et le milieu social veut ça aussi.
Bon, c'est assez sexiste aussi, mais bon, la période et le milieu social veut ça aussi.
Bu güne kadar bu kitabı okumamakla ne çok şey kaybetmişim dediğim bir okuma serüveninin sonundan merhaba!
Sosyal medyada sık sık Oblomov gibi "tabirini" duyar bir türlü anlam veremezdim. Okuma sürecimin sonunda vardığım kanı insanların Oblomov'u tembellikle eş anlamlı olarak kullandığı yönünde fakat bana göre bu yanlış bir düşünce... Önsözde geçen: "Toplumsal bir kaderin Oblomov'u içine düşürdüğü bu kaçınılmaz uyuşmayı rastgele bir tembellikle karıştırmamak gerekir. Tembel, işten kaçan ve işsizlikte mutluluğu bulan adamdır. Oblomov'sa hiçbir zaman işe giremeyen, işsizlikten de zevk alamayan bir adamdır." cümlesi pek çok okurun dikkatini çekmiştir. Oblomov, gerek yetiştirildiği çevre, gerekse iç dünyasının derinliğiyle dünyaya adapte olamayan ama kendi dünyasında da mutsuz olduğunun farkında olan adamdır ama bunu değiştirecek gücü kendinde bulamaz, ne zaman bulduğunu düşünse bir şeyler olur ve emelleri gerçekleşmez...
Eser ilk olarak bir dergide "Oblomov'un Rüyası" olarak bir dergide basıldıktan sonra kitap haline gelmiş. Okurlara tek bir soru yöneltme şansım olsa; "Oblomov bütün okuduklarımızı rüyasında mı gördü?" demek ve cevaplarını dinlemek isterdim.
Gonçarov ve Oblomov'a dair okuduğum bir makalede "Karakterinin en büyük özelliği ağır başlı, hatta "flegmatik" olmasıydı. Belki de bu yüzden Gonçarov'a arkadaşları "tembel adam" (çelovek de-Len) lakabını takmışlardı" diyor. Oblomov. belki de yazarın gerçek dünyasından kesitler taşıyor... (makalenin devamını okumak isteyenler buraya tık tık)
Peki bizim coğrafyamızda Oblomovlar var mı? Yine önsözden alıntılayalım:
"Konya'daki çiftliğinin geliriyle Beyoğlu'nda, bir türlü gerçekleşmeyen hayaller içinde yaşayan işsiz yarı aydınlar ve memurlar az değildir. Kaldı ki hepimizde, iş hayatına karışanlarımızda bile, Oblomovluk vardır. Avrupalılaşma yolunu tutan her Doğu milletinde Oblomovluk kolay kolay ruhlardan çıkmayacaktır."
Paragrafa kısmen katılıyor olsam da yapılan tespit önemli zira hepimizin içinde gerek yetiştirilme şekli gerek hayallerimiz bağlamında bir Oblomov var. Bu kitabı okuyan herkes kendi Oblomov'unu ne kadar derinde sakladığı ya da ruhumuza egemen olmasına ne kadar izin verdiği sorusunu soruyordur sanırım.
Eser, İlya İlyiç (Oblomov), Andrey İvanoviç (Ştoltz), Olga Sergeyevna, Agafya Pşenitsina, Agafya Matveyevna ana karakterileri arasında şekilleniyor. Zahar (uşak), Anisya (hizmetçi), İvan Matveyeviç ve Tarantyev yan karakterler de dikkat çekici... Diğer okurları bilemem ama final sahnesini daha farklı hayal etmiştim. Son sayfayı çevirip bitirdiğimde hüzünlüydüm diyebilirim.
Uzun lafın kısası, ölmeden mutlaka okumalıyım diyerek bir liste tutuyorsanız bu kitap mutlaka o listede olmalı...
Sosyal medyada sık sık Oblomov gibi "tabirini" duyar bir türlü anlam veremezdim. Okuma sürecimin sonunda vardığım kanı insanların Oblomov'u tembellikle eş anlamlı olarak kullandığı yönünde fakat bana göre bu yanlış bir düşünce... Önsözde geçen: "Toplumsal bir kaderin Oblomov'u içine düşürdüğü bu kaçınılmaz uyuşmayı rastgele bir tembellikle karıştırmamak gerekir. Tembel, işten kaçan ve işsizlikte mutluluğu bulan adamdır. Oblomov'sa hiçbir zaman işe giremeyen, işsizlikten de zevk alamayan bir adamdır." cümlesi pek çok okurun dikkatini çekmiştir. Oblomov, gerek yetiştirildiği çevre, gerekse iç dünyasının derinliğiyle dünyaya adapte olamayan ama kendi dünyasında da mutsuz olduğunun farkında olan adamdır ama bunu değiştirecek gücü kendinde bulamaz, ne zaman bulduğunu düşünse bir şeyler olur ve emelleri gerçekleşmez...
Eser ilk olarak bir dergide "Oblomov'un Rüyası" olarak bir dergide basıldıktan sonra kitap haline gelmiş. Okurlara tek bir soru yöneltme şansım olsa; "Oblomov bütün okuduklarımızı rüyasında mı gördü?" demek ve cevaplarını dinlemek isterdim.
Gonçarov ve Oblomov'a dair okuduğum bir makalede "Karakterinin en büyük özelliği ağır başlı, hatta "flegmatik" olmasıydı. Belki de bu yüzden Gonçarov'a arkadaşları "tembel adam" (çelovek de-Len) lakabını takmışlardı" diyor. Oblomov. belki de yazarın gerçek dünyasından kesitler taşıyor... (makalenin devamını okumak isteyenler buraya tık tık)
Peki bizim coğrafyamızda Oblomovlar var mı? Yine önsözden alıntılayalım:
"Konya'daki çiftliğinin geliriyle Beyoğlu'nda, bir türlü gerçekleşmeyen hayaller içinde yaşayan işsiz yarı aydınlar ve memurlar az değildir. Kaldı ki hepimizde, iş hayatına karışanlarımızda bile, Oblomovluk vardır. Avrupalılaşma yolunu tutan her Doğu milletinde Oblomovluk kolay kolay ruhlardan çıkmayacaktır."
Paragrafa kısmen katılıyor olsam da yapılan tespit önemli zira hepimizin içinde gerek yetiştirilme şekli gerek hayallerimiz bağlamında bir Oblomov var. Bu kitabı okuyan herkes kendi Oblomov'unu ne kadar derinde sakladığı ya da ruhumuza egemen olmasına ne kadar izin verdiği sorusunu soruyordur sanırım.
Eser, İlya İlyiç (Oblomov), Andrey İvanoviç (Ştoltz), Olga Sergeyevna, Agafya Pşenitsina, Agafya Matveyevna ana karakterileri arasında şekilleniyor. Zahar (uşak), Anisya (hizmetçi), İvan Matveyeviç ve Tarantyev yan karakterler de dikkat çekici... Diğer okurları bilemem ama final sahnesini daha farklı hayal etmiştim. Son sayfayı çevirip bitirdiğimde hüzünlüydüm diyebilirim.
Uzun lafın kısası, ölmeden mutlaka okumalıyım diyerek bir liste tutuyorsanız bu kitap mutlaka o listede olmalı...