Scan barcode
ele_anorhurt's review against another edition
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
andyc_elsby232's review against another edition
5.0
I think that the three most powerful characters in these three books of Roth's "America Trilogy" aren't the main characters, not even close. They're the others. The cynics and skeptics. The life-beaten and disabled. Those driven to their last mile by the exhaustion of time itself. For American Pastoral, it's Jerry Levov, the Swede's brother, who almost laughs at his brother's devastation but is actually justified in his lack of sympathy; for The Human Stain, it's the murderous husband who suffers from so much PTSD from the Vietnam war that he even hates the Chinese, who is himself the ultimate cliche, the ultimate example of a horrible war made a farce; here in this book, I Married a Communist, it is Murray Ringold, who has suffered as much, if not more, than any of the characters in this spiritual trilogy, and he is far from the focus of the story.
Roth books, if you're a fan, are usually littered with sentences and passages you ache to remember, and this book is no different. I quote this, a rather inconsequential bit of the story that comes towards the end that might've hit me harder than anything I read in American Pastoral (a book I had to put down to keep composure as well as fend off tears). It sums up the whole of the emotional impact these three books collectively had on me; three books that are heartbreaking in their own ways.
"And so who I betray is my wife. I put the responsibility for my choices onto somebody else. Doris paid the price for my civic virtue. She is the victim of my refusal to-- Look, there is no way out of this thing. When you loosen yourself, as I tried to, from all the obvious delusions--religion, ideology, Communism--you're still left with the myth of your own goodness. Which is the final delusion. And the one to which I sacrificed Doris."
It isn't even the best bit in the book, but look at that second line: "--Look, there is no way out of this thing." Roth has gone on and on in each book, sometimes beautifully, about our inability to accept what cannot be remotely fathomed: what burns alive our hearts until we shrivel up with them, yet that single line is it: the answer, or the closest to. It is the equivalent to the author throwing up his hands, proclaiming "I dunno, man, people are really fucked up," (paraphrasing). This trilogy, especially this book, is about what we lost in the fire in the 20th century (are still losing), and Murray Ringold--more than Zuckerman or the central tragic figure of the story, Ira Ringold (aka "Iron Rinn")--is a victim to time. Roth doesn't only want to get across the point that Joe McCarthy and his Commi-witch-hunt were responsible for pushing so many honest people in the quicksand (aka "getting thrown under the bus"), he wants us to know that the time and place isn't of consequence in the long run, it's that we all walk into the sinking pit at some point.
Sounds depressing as shit, right? The book is pretty marvelous, though, and should be read. It is almost as funny as it is bleak, and it is almost strange how intimate and touching it becomes, since seasoned readers of his might expect the author to pull the rug from under us and show more human dirt and depravity, but instead he gives us catharsis akin to that of a long, loud, heaving crying spell; Roth is actually comforting you.
Roth books, if you're a fan, are usually littered with sentences and passages you ache to remember, and this book is no different. I quote this, a rather inconsequential bit of the story that comes towards the end that might've hit me harder than anything I read in American Pastoral (a book I had to put down to keep composure as well as fend off tears). It sums up the whole of the emotional impact these three books collectively had on me; three books that are heartbreaking in their own ways.
"And so who I betray is my wife. I put the responsibility for my choices onto somebody else. Doris paid the price for my civic virtue. She is the victim of my refusal to-- Look, there is no way out of this thing. When you loosen yourself, as I tried to, from all the obvious delusions--religion, ideology, Communism--you're still left with the myth of your own goodness. Which is the final delusion. And the one to which I sacrificed Doris."
It isn't even the best bit in the book, but look at that second line: "--Look, there is no way out of this thing." Roth has gone on and on in each book, sometimes beautifully, about our inability to accept what cannot be remotely fathomed: what burns alive our hearts until we shrivel up with them, yet that single line is it: the answer, or the closest to. It is the equivalent to the author throwing up his hands, proclaiming "I dunno, man, people are really fucked up," (paraphrasing). This trilogy, especially this book, is about what we lost in the fire in the 20th century (are still losing), and Murray Ringold--more than Zuckerman or the central tragic figure of the story, Ira Ringold (aka "Iron Rinn")--is a victim to time. Roth doesn't only want to get across the point that Joe McCarthy and his Commi-witch-hunt were responsible for pushing so many honest people in the quicksand (aka "getting thrown under the bus"), he wants us to know that the time and place isn't of consequence in the long run, it's that we all walk into the sinking pit at some point.
Sounds depressing as shit, right? The book is pretty marvelous, though, and should be read. It is almost as funny as it is bleak, and it is almost strange how intimate and touching it becomes, since seasoned readers of his might expect the author to pull the rug from under us and show more human dirt and depravity, but instead he gives us catharsis akin to that of a long, loud, heaving crying spell; Roth is actually comforting you.
unmas4's review against another edition
challenging
funny
informative
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
cristinabia's review against another edition
4.0
Con Roth adotto sempre un atteggiamento circospetto. Lascio passare del tempo, tra un libro e l'altro e lo tengo d'occhio. Non sai mai in che modo il caro Philip arriverà a darti una mazzata, non sai mai quale debolezza umana affronterà puntigliosamente. Io però non sono capace di leggere in punta di piedi, leggo "rotolando" sgraziatamente da una pagina all'altra, tipo valanga. Una valanga circospetta. Praticamente un ossimoro con le gambe.
In questo libro Philip demolisce, pazientemente, un uomo. Aveva demolito lo Svedese, il professor Silk, ora tocca a Ira. Ho pensato per tutto il libro di dargli 4 stelline, finché le ultime pagine non mi hanno dato il colpo di grazie e sono finita inzuppata come una macina nelle parole di Roth.
Mi ero dimenticata di aggiungere una cosa che mi ero appuntata su un quadernetto sul treno. Ce la copio.
Mai definire un terzetto di libri trilogia nonostante l'apparente diversità (cioè non è una saga, non è il solito argomento, non è così scontato chiamarla trilogia, intendo quindi trilogia un po' nascosta) fu più azzeccato. Io mi sono sentita sbudellare da tutti questi tre libri. Misteriosamente La macchia umana su tutti. Ricordo chiaramente che faticavo a leggerla. Mi riusciva proprio difficile andare avanti di pagina in pagina, una sensazione strana, una bevanda buonissima che però mi graffiava l'esofago. Pastorale americana l'ho letto col Nano piccino che mi dormiva a fianco. Lo guardavo e leggevo e cercavo nel suo profilo incontaminato i semi di abissali lontananze. Insomma mi chiedevo come era il processo da bambino che mi si addormentava contro il petto a individuo compiuto che avrebbe potuto (speriamo di no) rivelarsi quasi un estraneo per me. Come quando ti guardi tutte le mattine allo specchio e a un certo punto hai le occhiaie perenni e ti domandi in quale giorno quelle si sono installate con ciottoli e ciottolini sul tuo visino ggggiovane. Ora è stata la volta di Ira. Vuoi bene a Ira, vuoi giustificarlo, perdonarne le manchevolezze, le ottusità, ma non puoi proprio. Ci sono, è umano, e ti girano le scatole, perché i miti non andrebbero mai spogliati. E poi mi è preso un dubbio. A un certo punto, parlando del fratello di Ira, suo vecchio professore, Z dice che quello era stato il primo a insegnargli a boxare coi libri, e ora tornava per insegnargli a boxare con la vecchiaia. Ecco, tralasciando la vecchiaia (pur sentendomi spesso vecchia dentro non sono ancora vicina anagraficamente alla vecchiaia, perciò ci penserò tra un po') mi sono domandata, ma io ci boxo coi libri? O mi limito ad ammirarli? Per boxare ci vuole uno scambio dialettico importante, chissà quanti cazzotti mi sono persa o quanti non ne ho dati. Pagine su pagine che mi sono sfuggite di mano.
In questo libro Philip demolisce, pazientemente, un uomo. Aveva demolito lo Svedese, il professor Silk, ora tocca a Ira. Ho pensato per tutto il libro di dargli 4 stelline, finché le ultime pagine non mi hanno dato il colpo di grazie e sono finita inzuppata come una macina nelle parole di Roth.
Mi ero dimenticata di aggiungere una cosa che mi ero appuntata su un quadernetto sul treno. Ce la copio.
Mai definire un terzetto di libri trilogia nonostante l'apparente diversità (cioè non è una saga, non è il solito argomento, non è così scontato chiamarla trilogia, intendo quindi trilogia un po' nascosta) fu più azzeccato. Io mi sono sentita sbudellare da tutti questi tre libri. Misteriosamente La macchia umana su tutti. Ricordo chiaramente che faticavo a leggerla. Mi riusciva proprio difficile andare avanti di pagina in pagina, una sensazione strana, una bevanda buonissima che però mi graffiava l'esofago. Pastorale americana l'ho letto col Nano piccino che mi dormiva a fianco. Lo guardavo e leggevo e cercavo nel suo profilo incontaminato i semi di abissali lontananze. Insomma mi chiedevo come era il processo da bambino che mi si addormentava contro il petto a individuo compiuto che avrebbe potuto (speriamo di no) rivelarsi quasi un estraneo per me. Come quando ti guardi tutte le mattine allo specchio e a un certo punto hai le occhiaie perenni e ti domandi in quale giorno quelle si sono installate con ciottoli e ciottolini sul tuo visino ggggiovane. Ora è stata la volta di Ira. Vuoi bene a Ira, vuoi giustificarlo, perdonarne le manchevolezze, le ottusità, ma non puoi proprio. Ci sono, è umano, e ti girano le scatole, perché i miti non andrebbero mai spogliati. E poi mi è preso un dubbio. A un certo punto, parlando del fratello di Ira, suo vecchio professore, Z dice che quello era stato il primo a insegnargli a boxare coi libri, e ora tornava per insegnargli a boxare con la vecchiaia. Ecco, tralasciando la vecchiaia (pur sentendomi spesso vecchia dentro non sono ancora vicina anagraficamente alla vecchiaia, perciò ci penserò tra un po') mi sono domandata, ma io ci boxo coi libri? O mi limito ad ammirarli? Per boxare ci vuole uno scambio dialettico importante, chissà quanti cazzotti mi sono persa o quanti non ne ho dati. Pagine su pagine che mi sono sfuggite di mano.
notizhefte's review against another edition
4.0
Nathan Zuckerman – Roths Alter ego – trifft zufällig seinen ehemaligen Englischlehrer Murray Ringold, sie kommen ins Gespräch und reden über die Vergangenheit. Im Zentrum ihrer beider Erinnerung steht Murrays jüngerer Bruder Ira.
Nathans große Gabe ist das Zuhören, und so hört er als Kind natürlich seinem Lehrer zu, und dann dessen Bruder, den er bei einem Besuch kennenlernt. Auch fünfzig Jahre später lauscht er den Erzählungen des alten Murray, der Entwicklungen schildert und Geschehnisse enthüllt, die dem Jungen seinerzeit entweder unbekannt waren oder nichts sagten. Nathan bringt das mit seinen Erinnerungen zusammen, sodaß ein farbenprächtiges, handlungsreiches und hochemotionales Bild entsteht, in dessen Zentrum Ira Ringold steht.
Mehr auf meinem Blog "Notizhefte": https://notizhefte.com/2020/09/30/es-war-einmal-in-amerika/
Nathans große Gabe ist das Zuhören, und so hört er als Kind natürlich seinem Lehrer zu, und dann dessen Bruder, den er bei einem Besuch kennenlernt. Auch fünfzig Jahre später lauscht er den Erzählungen des alten Murray, der Entwicklungen schildert und Geschehnisse enthüllt, die dem Jungen seinerzeit entweder unbekannt waren oder nichts sagten. Nathan bringt das mit seinen Erinnerungen zusammen, sodaß ein farbenprächtiges, handlungsreiches und hochemotionales Bild entsteht, in dessen Zentrum Ira Ringold steht.
Mehr auf meinem Blog "Notizhefte": https://notizhefte.com/2020/09/30/es-war-einmal-in-amerika/
johndiconsiglio's review against another edition
3.0
Part 2 of what’s become known as Roth’s American Trilogy. Sandwiched between the (better) American Pastoral & Human Stain, this 1998 novel transports us to ’40s-’50s Newark & lets the late master unload on McCarthyism & the blacklist. It charts the rise & ruin of a Communist roughneck radio star, mostly through the eyes of Roth’s sometimes alter ego, the awestruck Nathan Zuckerman. This is hectoring-Roth, not playful-Roth. And it’s not his best. Still, as always, he expertly catches the rhythms of a time & place. Talky, sure, but everyone should talk with such vigor. Nice ending too.
ardaigle's review against another edition
5.0
Philip Roth's American Pastoral was one of my favorite reads of 2017, Pulitzer winning novels rarely let me down, and this was no exception. I did the audio of this book, and was riveted by the writing and the story. So, I had the second of his The American trilogy in my To Read pile when a wonderful CBR Book Exchange buddy gifted it to me...two year ago? Three? I've had it for a minute, but I decided this was the year! They say you can't go home again, and I think that's been my experience with this book, but it was very very good.
Roth captures the frenzy and treachery of McCarthyism in its heyday through chronicling the rise and fall of Ira Ringold, once beloved roughneck and radio star, through the witch hunt and disastrous all-consuming marriage, and political raving that was his downfall. "I Married a Communist" is in fact the title of the book his estranged wife ghostwrites in a last attempt to put the nail in the coffin, in my opinion, though of course her narrative tells a different tale.
The story is framed similarly to American Pastoral, in that all the action has already happened and two of the key players are reminiscing well after the fact, a compelling and engaging narrative device. Gingold's brother Murray, a retired school teacher, is essentially monologuing to Nathan Zuckerman, who was once under Ira's political wing, and a former student of Murray. Nathan plays his own role in the story of Ira's life, but as a teenager at the time, he wasn't privy to all the details and with the passage of time has a need to understand how it all fell down.
It took me a little longer to get into, it's quite dense, and I don't think I had my head on right for this kind of book, but once I really hunkered down I was taken in. I think I probably would have enjoyed it more as I did the first one in audio format, which is what I think I'll switch back to for the end of the trilogy. This book is haunting and somehow captures the past while also being just as relevant in the politically charged present.
Roth captures the frenzy and treachery of McCarthyism in its heyday through chronicling the rise and fall of Ira Ringold, once beloved roughneck and radio star, through the witch hunt and disastrous all-consuming marriage, and political raving that was his downfall. "I Married a Communist" is in fact the title of the book his estranged wife ghostwrites in a last attempt to put the nail in the coffin, in my opinion, though of course her narrative tells a different tale.
The story is framed similarly to American Pastoral, in that all the action has already happened and two of the key players are reminiscing well after the fact, a compelling and engaging narrative device. Gingold's brother Murray, a retired school teacher, is essentially monologuing to Nathan Zuckerman, who was once under Ira's political wing, and a former student of Murray. Nathan plays his own role in the story of Ira's life, but as a teenager at the time, he wasn't privy to all the details and with the passage of time has a need to understand how it all fell down.
It took me a little longer to get into, it's quite dense, and I don't think I had my head on right for this kind of book, but once I really hunkered down I was taken in. I think I probably would have enjoyed it more as I did the first one in audio format, which is what I think I'll switch back to for the end of the trilogy. This book is haunting and somehow captures the past while also being just as relevant in the politically charged present.
ethelserth's review against another edition
4.0
“..γι’αυτό θεωρώ ίσως ότι η εποχή του μακαρθισμού εγκαινίασε τον μεταπολεμικό θρίαμβο του κουτσομπολιού ως συνεκτικού συμβόλου πίστεως της αρχαιότερης δημοκρατικής πολιτείας του κόσμου. Στο Κουτσομπολιό Ελπίζουμε. Το κουτσομπολιό ως ευαγγέλιο, ως εθνική πίστη. Ο μακαρθισμός ως αρχή της μετατροπής όχι μόνο της σοβαρής πολιτικής αλλά οτιδήποτε σοβαρού σε ψυχαγωγία για της μάζες. Ο μακαρθισμός ως πρώτη ανθοφορία της αμερικανικής ακρισίας που βλέπουμε σήμερα παντού.”
Ο όρος μακαρθισμός, περιγράφει την πολιτικά κατευθυνόμενη πράξη της καταγγελίας και δίωξης ατόμων που θεωρείται ότι συνδέονται ή ανήκουν σε κομμουνιστικές, σοσιαλιστικές ή αναρχικές ομάδες, με βάση ατεκμηρίωτα και αβάσιμα στοιχεία. Η πρακτική αυτή, που την συναντάμε σε όλο τον μεταπολεμικό, ψυχροπολεμικό κόσμο, ακόμη και στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, χρωστάει το όνομα την στον Αμερικανό γερουσιαστή Τζόζεφ (Τζο) Μακάρθι, πρόσωπο κλειδί της εκστρατείας που ηγήθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, που στόχος της ήταν η καταπολέμηση της υποτιθέμενης διείσδυσης κομμουνιστικών στοιχείων στις ΗΠΑ. Η καμπάνια αυτή, που δεν ανακάλυψε καμία κομμουνιστική σκευωρία, είχε ως αποτέλεσμα την ταλαιπωρία χιλιάδων Αμερικανών πολιτών, που καταγγέλθηκαν ως κομμουνιστές και έχασαν τις δουλειές τους, διώχθηκαν, ακόμη και δικάστηκαν. H υστερία του “Κόκκινου Τρόμου” της εποχής, καλλιέργησε στις μάζες ένα αίσθημα χαφιεδισμού και καταγγελίας ενώ ο τύπος στράφηκε σε ένα μίγμα καταγγελίας και κουτσομπολιού.
Το κλίμα αυτής της σκοτεινής εποχής, μας μεταφέρει με μεγάλη επιτυχία ο Φίλιπ Ροθ με το βιβλίο του Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή. Ο Νέιθαν Ζούκερμαν, alter ego του συγγραφέα και γνώριμος στους αναγνώστες του από άλλα βιβλία, συναντιέται με τον παλιό του καθηγητή Μάρεϊ Ρίνγκολντ πενήντα σχεδόν χρόνια μετά την εποχή του Κόκκινου Τρόμου και μαζί βυθίζονται στις αναμνήσεις, δίνοντας έτσι στον αναγνώστη μια κλεφτή ματιά στην ζωή του Άιρα Ρίνγκολντ, αδερφού του Μάρεϊ και εφηβικού πρότυπου για τον Νέιθαν. Ο Αίρα, που έζησε μια ταραχώδη ζωή, υπήρξε φτωχός εργάτης από τα βιομηχανικά προάστια της Νέας Υόρκης, ένα θύμα της οικονομικά καταστροφικής της δεκαετίας του 20’ που έγινε μαχητικός κομμουνιστής στρατευμένος στον αγώνα για μια νέα κοινωνία. Κατάφερε να ανέλθει κοινωνικά και να γίνει διάσημος ηθοποιός του ραδιοφώνου, επιτυχημένος και παντρεμένος με την διάσημη ηθοποιό Εύα Φρέιμ, η οποία στάθηκε και η καταστροφή του, καθώς τον πρόδωσε, καταγγέλλοντας τον μέσα από το βιβλίο της, Παντρεύτηκα έναν Κομμουνιστή, με αποτέλεσμα ο Άιρα να καταλήξει στην μαύρη λίστα, άνεργος και με τη ζωή του ρημαγμένη.
Η ιστορία του Άιρα είναι μια ιστορία πολύπλοκη. Μια δραματική ιστορία ενός οργισμένου άντρα και των συνθηκών που τον διαμόρφωσαν προσωπικά και πολιτικά. Ταυτόχρονα είναι μια ιστορία προδοσίας, η ιστορία μια τοξικής σχέσης αγάπης και μίσους που οδηγεί τους πρωταγωνιστές της στην καταστροφή. Κι όλα αυτά, στο σκοτεινό, αποπνικτικό κλίμα της ψυχροπολεμικής Αμερικής του Τζο Μακάρθι. Ένα δράμα παιγμένο από τους καλύτερους ηθοποιούς, τους καλογραμμένους χαρακτήρες του Άιρα και της Εύας.
Ο Φιλιπ Ροθ ή μάλλον ο λογοτεχνικός του εαυτός Νέιθαν, μεγαλώνοντας παίρνει τις αποστάσεις του από την ιδεολογία του Άιρα και επηρεασμένος από τρίτα ερεθίσματα, υιοθετεί μια πιο μετριοπαθή πολιτική στάση. Ανάξιο αναφοράς, αν εξαιρέσουμε ένα από αυτά τα ερεθίσματα, τον καθηγητή Λίο, που θα δώσει μέσα από τον μονόλογο του, τον πιο “η τέχνη για την τέχνη” ορισμό που έχω συναντήσει, μέσα από τον ελιτιστικό του μονόλογο που αφορμή του είναι ένα ιδεολογικά φορτισμένο κείμενο που του παραδίδει ο μαθητής του στα πλαίσια μιας εργασίας.
“Ποιο είναι το κίνητρο για να γράφει κανείς σοβαρή λογοτεχνία κύριε Ζούκερμαν; Να αφοπλίσει τους εχθρούς του ελέγχου των τιμών; Το κίνητρο για να γράφει κανείς σοβαρή λογοτεχνία είναι το να γράφει σοβαρή λογοτεχνία. Θέλεις να επαναστατήσεις εναντίον της κοινωνίας; Θα σου πω εγώ πώς να το κάνεις: γράψε καλά.”
Και ο Ροθ γράφει καλά και αυτό φαίνεται, καθώς το Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που σίγουρα θα προκαλέσει σκέψεις στον αναγνώστη και θα τον μεταφέρει σε μια ζοφερή εποχή της πρόσφατης ιστορίας.
Ο όρος μακαρθισμός, περιγράφει την πολιτικά κατευθυνόμενη πράξη της καταγγελίας και δίωξης ατόμων που θεωρείται ότι συνδέονται ή ανήκουν σε κομμουνιστικές, σοσιαλιστικές ή αναρχικές ομάδες, με βάση ατεκμηρίωτα και αβάσιμα στοιχεία. Η πρακτική αυτή, που την συναντάμε σε όλο τον μεταπολεμικό, ψυχροπολεμικό κόσμο, ακόμη και στην μετεμφυλιακή Ελλάδα, χρωστάει το όνομα την στον Αμερικανό γερουσιαστή Τζόζεφ (Τζο) Μακάρθι, πρόσωπο κλειδί της εκστρατείας που ηγήθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, που στόχος της ήταν η καταπολέμηση της υποτιθέμενης διείσδυσης κομμουνιστικών στοιχείων στις ΗΠΑ. Η καμπάνια αυτή, που δεν ανακάλυψε καμία κομμουνιστική σκευωρία, είχε ως αποτέλεσμα την ταλαιπωρία χιλιάδων Αμερικανών πολιτών, που καταγγέλθηκαν ως κομμουνιστές και έχασαν τις δουλειές τους, διώχθηκαν, ακόμη και δικάστηκαν. H υστερία του “Κόκκινου Τρόμου” της εποχής, καλλιέργησε στις μάζες ένα αίσθημα χαφιεδισμού και καταγγελίας ενώ ο τύπος στράφηκε σε ένα μίγμα καταγγελίας και κουτσομπολιού.
Το κλίμα αυτής της σκοτεινής εποχής, μας μεταφέρει με μεγάλη επιτυχία ο Φίλιπ Ροθ με το βιβλίο του Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή. Ο Νέιθαν Ζούκερμαν, alter ego του συγγραφέα και γνώριμος στους αναγνώστες του από άλλα βιβλία, συναντιέται με τον παλιό του καθηγητή Μάρεϊ Ρίνγκολντ πενήντα σχεδόν χρόνια μετά την εποχή του Κόκκινου Τρόμου και μαζί βυθίζονται στις αναμνήσεις, δίνοντας έτσι στον αναγνώστη μια κλεφτή ματιά στην ζωή του Άιρα Ρίνγκολντ, αδερφού του Μάρεϊ και εφηβικού πρότυπου για τον Νέιθαν. Ο Αίρα, που έζησε μια ταραχώδη ζωή, υπήρξε φτωχός εργάτης από τα βιομηχανικά προάστια της Νέας Υόρκης, ένα θύμα της οικονομικά καταστροφικής της δεκαετίας του 20’ που έγινε μαχητικός κομμουνιστής στρατευμένος στον αγώνα για μια νέα κοινωνία. Κατάφερε να ανέλθει κοινωνικά και να γίνει διάσημος ηθοποιός του ραδιοφώνου, επιτυχημένος και παντρεμένος με την διάσημη ηθοποιό Εύα Φρέιμ, η οποία στάθηκε και η καταστροφή του, καθώς τον πρόδωσε, καταγγέλλοντας τον μέσα από το βιβλίο της, Παντρεύτηκα έναν Κομμουνιστή, με αποτέλεσμα ο Άιρα να καταλήξει στην μαύρη λίστα, άνεργος και με τη ζωή του ρημαγμένη.
Η ιστορία του Άιρα είναι μια ιστορία πολύπλοκη. Μια δραματική ιστορία ενός οργισμένου άντρα και των συνθηκών που τον διαμόρφωσαν προσωπικά και πολιτικά. Ταυτόχρονα είναι μια ιστορία προδοσίας, η ιστορία μια τοξικής σχέσης αγάπης και μίσους που οδηγεί τους πρωταγωνιστές της στην καταστροφή. Κι όλα αυτά, στο σκοτεινό, αποπνικτικό κλίμα της ψυχροπολεμικής Αμερικής του Τζο Μακάρθι. Ένα δράμα παιγμένο από τους καλύτερους ηθοποιούς, τους καλογραμμένους χαρακτήρες του Άιρα και της Εύας.
Ο Φιλιπ Ροθ ή μάλλον ο λογοτεχνικός του εαυτός Νέιθαν, μεγαλώνοντας παίρνει τις αποστάσεις του από την ιδεολογία του Άιρα και επηρεασμένος από τρίτα ερεθίσματα, υιοθετεί μια πιο μετριοπαθή πολιτική στάση. Ανάξιο αναφοράς, αν εξαιρέσουμε ένα από αυτά τα ερεθίσματα, τον καθηγητή Λίο, που θα δώσει μέσα από τον μονόλογο του, τον πιο “η τέχνη για την τέχνη” ορισμό που έχω συναντήσει, μέσα από τον ελιτιστικό του μονόλογο που αφορμή του είναι ένα ιδεολογικά φορτισμένο κείμενο που του παραδίδει ο μαθητής του στα πλαίσια μιας εργασίας.
“Ποιο είναι το κίνητρο για να γράφει κανείς σοβαρή λογοτεχνία κύριε Ζούκερμαν; Να αφοπλίσει τους εχθρούς του ελέγχου των τιμών; Το κίνητρο για να γράφει κανείς σοβαρή λογοτεχνία είναι το να γράφει σοβαρή λογοτεχνία. Θέλεις να επαναστατήσεις εναντίον της κοινωνίας; Θα σου πω εγώ πώς να το κάνεις: γράψε καλά.”
Και ο Ροθ γράφει καλά και αυτό φαίνεται, καθώς το Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που σίγουρα θα προκαλέσει σκέψεις στον αναγνώστη και θα τον μεταφέρει σε μια ζοφερή εποχή της πρόσφατης ιστορίας.
theano_'s review against another edition
dark
informative
reflective
sad
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.75