Take a photo of a barcode or cover
3.63 AVERAGE
3.63 AVERAGE
Il romanzo è interessante: aiuta a comprendere - per chi non è tifoso - la passione che anima i tifosi spingendoli anche a gesti che possono sembrare folli. Molto interessante anche la presa di posizione contro la violenza negli stadi e la volgarità di certa tifoseria estrema. Un po' troppo noioso - per chi come me capisce pochissimo di calcio - i lunghi brani in cui si descrivono azioni in campo, risultati di partite, strategie di gioco, ecc.
In de tweede helft van de jaren tachtig was ik heel even een voetballiefhebber. Ik ging niet naar wedstrijden kijken, maar had een vage voorliefde voor Club Brugge en kocht regelmatig Voetbalmagazine. Geen idee waarom net die club. Waterschei en Winterslag betekenden niet veel meer, Standard lag in Frankrijk en Anderlecht, dat was Anderlecht, iets voor mietjes. Het begon in de tijd van Papin en eindigde ergens rond het vertrek van Frank Farina, begin jaren negentig. En toen was de liefde op, werd voetbal volledig van de kaart geveegd door muziek en boeken en meisjes en steeds explosievere aanvaringen met the axis of evil (pa-ma-school). Het stak nu en dan nog de kop op, vooral met een WK of EK (dat van 1996 heb ik grotendeels gevolgd vanop een ziekenhuisbed), maar eigenlijk interesseert het me al ruim een decennium geen ene bal meer. Eigenlijk geldt dat voor zowat alle sporten (het zicht van volwassen mannen die achter een bal hollen heeft nu eerder een Looney Tunes-dimensie), al maak ik soms een uitzondering voor wielrennen. Dat is tenminste een échte sport.
Fever Pitch is een boek over voetbal. Of nee: over de liefde voor het voetbal en meerbepaald voor een club, in dit geval Arsenal. Het was Hornby’s eerste boek en meteen een schot in de roos. Het kreeg geweldig positieve kritieken, werd verfilmd, ging meer dan een miljoen keer over de toonbank en wordt intussen beschouwd als een klassieker van de komische literatuur. In tegenstelling tot heel wat van die commentatoren op de achterflap heb ik eigenlijk niet zo heel veel gelachen met het boek (laat staan tranen gelaten). Hornby is grappig, innemend en charmant, maar laten gieren? Het zou waarschijnlijk grappiger zijn om een boek over voetbal te lezen dat geschreven werd door een outsider. Bill Bryson over cricket, dàt is iets om je te bescheuren.
Toch is het ook voor de lezer die niets met voetbal te maken heeft best een aanrader. Hornby kan immers heel erg goed schrijven over zijn passie (iets wat hij overdeed in High Fidelity, dat net een iets hogere herkenbaarheidsfactor had), met een combinatie van zelfrelativering, obsessiviteit en dwaze liefde. Hij smijt met namen, jaartallen en scores, die op enkele uitzonderingen na geen betekenis hebben, maar ze vormen dan ook niet de kern van het boek, want die zit vervat in de onvoorwaardelijke toewijding van een man aan iets wat zijn leven rijker maakt. Het boek beslaat de periode van de late jaren zestig tot 1991 en volgt de ups en downs van de club (en parallel ook het leven van Hornby), de sterspelers, de net niet-verhalen, maar ook de kleine dingen: de verplaatsingen naar het station, de vernedering van een verloren uitmatch, de oneindige reeksen van teleurstellingen.
Het mooist zijn natuurlijk de beschrijvingen van succesperiodes: de roes van de overwinning, de spanning in een beslissende wedstrijd, het leedvermaak en het gejoel in de tribune en de zotte ontlading als dat doelpunt er uiteindelijk van komt. Het zorgt er niet voor dat je je als lezer in het stadion waant, maar het gevoel dat erbij komt kijken is ei zo na tastbaar gemaakt. Bij de beste hoofdstukken horen ook die over de keerzijde van de medaille: het hooliganisme, het racisme en de drama’s die mensenlevens kostten (Heizel en Hillsborough). Fever Pitch is enkel een must voor voetbalgekken, maar ook daarnaast een boek dat voldoende bevlogen en gepassioneerd geschreven is om een paar uur te boeien. En vast een pak interessanter dan al die beker- en testmatchen op de buis. (***1/2)
Fever Pitch is een boek over voetbal. Of nee: over de liefde voor het voetbal en meerbepaald voor een club, in dit geval Arsenal. Het was Hornby’s eerste boek en meteen een schot in de roos. Het kreeg geweldig positieve kritieken, werd verfilmd, ging meer dan een miljoen keer over de toonbank en wordt intussen beschouwd als een klassieker van de komische literatuur. In tegenstelling tot heel wat van die commentatoren op de achterflap heb ik eigenlijk niet zo heel veel gelachen met het boek (laat staan tranen gelaten). Hornby is grappig, innemend en charmant, maar laten gieren? Het zou waarschijnlijk grappiger zijn om een boek over voetbal te lezen dat geschreven werd door een outsider. Bill Bryson over cricket, dàt is iets om je te bescheuren.
Toch is het ook voor de lezer die niets met voetbal te maken heeft best een aanrader. Hornby kan immers heel erg goed schrijven over zijn passie (iets wat hij overdeed in High Fidelity, dat net een iets hogere herkenbaarheidsfactor had), met een combinatie van zelfrelativering, obsessiviteit en dwaze liefde. Hij smijt met namen, jaartallen en scores, die op enkele uitzonderingen na geen betekenis hebben, maar ze vormen dan ook niet de kern van het boek, want die zit vervat in de onvoorwaardelijke toewijding van een man aan iets wat zijn leven rijker maakt. Het boek beslaat de periode van de late jaren zestig tot 1991 en volgt de ups en downs van de club (en parallel ook het leven van Hornby), de sterspelers, de net niet-verhalen, maar ook de kleine dingen: de verplaatsingen naar het station, de vernedering van een verloren uitmatch, de oneindige reeksen van teleurstellingen.
Het mooist zijn natuurlijk de beschrijvingen van succesperiodes: de roes van de overwinning, de spanning in een beslissende wedstrijd, het leedvermaak en het gejoel in de tribune en de zotte ontlading als dat doelpunt er uiteindelijk van komt. Het zorgt er niet voor dat je je als lezer in het stadion waant, maar het gevoel dat erbij komt kijken is ei zo na tastbaar gemaakt. Bij de beste hoofdstukken horen ook die over de keerzijde van de medaille: het hooliganisme, het racisme en de drama’s die mensenlevens kostten (Heizel en Hillsborough). Fever Pitch is enkel een must voor voetbalgekken, maar ook daarnaast een boek dat voldoende bevlogen en gepassioneerd geschreven is om een paar uur te boeien. En vast een pak interessanter dan al die beker- en testmatchen op de buis. (***1/2)
lighthearted
medium-paced
More than I ever wanted to know about Arsenal, and the authors obsession with the team and sport. But an entertaining book, with some historical insight into the football culture in England.
funny
reflective
medium-paced
3.5
I figured with all the Ted Lasso I was watching, it was a good idea to go fully immersive in the soccer (or rather football world). Of course, I didn't quite realize that Fever Pitch is actually soccer and more soccer, and not just clips and highlights over other stories.
That said, I did enjoy the book, even if it was a little too much soccer for my taste. I think I would have preferred reading this more gradually, like a chapter or two a week, rather than trying to read it fully like a novel. There was just SO MUCH SOCCER. And I think of myself as someone who tolerates, even likes soccer, but reading about through Nick Hornby's eyes, was overwhelming. So many clubs and names and games that it was hard to keep track of.
I found the writing to be funny, like most of Hornby's works. He was able to capture the spirit and ridiculousness of the sport (I found myself sending quotes and lines to my soccer fanatic brothers) This book made me appreciate the sport and its culture as well as being terrified of it.
I figured with all the Ted Lasso I was watching, it was a good idea to go fully immersive in the soccer (or rather football world). Of course, I didn't quite realize that Fever Pitch is actually soccer and more soccer, and not just clips and highlights over other stories.
That said, I did enjoy the book, even if it was a little too much soccer for my taste. I think I would have preferred reading this more gradually, like a chapter or two a week, rather than trying to read it fully like a novel. There was just SO MUCH SOCCER. And I think of myself as someone who tolerates, even likes soccer, but reading about through Nick Hornby's eyes, was overwhelming. So many clubs and names and games that it was hard to keep track of.
I found the writing to be funny, like most of Hornby's works. He was able to capture the spirit and ridiculousness of the sport (I found myself sending quotes and lines to my soccer fanatic brothers) This book made me appreciate the sport and its culture as well as being terrified of it.
great book, even though it is about his relationship with arsenal, if you're a massive fan of any team you can relate to what he says. i don't think i quite have his memory, though!
I’m an Arsenal fan who loves books and I found this unbearable.
funny
informative
lighthearted
reflective
medium-paced